Week 32 - Een lichaam voor de Geest

Thema:

Jezus zelf is het hart van het lichaam,

dat zijn Geest krijgt: de kerk.

Hij blijft er de leraar,

die een beroep doet op ons hart.

Het zal altijd gaan om geloof,

om voortdurende bekering.

Ik plaats mijzelf voor God die met liefde naar mij kijkt.

Heel liefdevol nodigt Hij mij uit een lichaam voor zijn Geest te zijn. Hij zet geen druk op mij maar wenkt mij.

Misschien wil ik vragen:

dat ik de verrezen Heer

zijn werk in mij laat doen;

dat ik mij laat raken door zijn kracht,

en die in mij toelaat;

dat ik een apostel kan zijn.

Muziek: Christ Has No Body Now but Yours.

The Porter’s Gate: Josh Garrels.

Christ has no body now but yours
No hands, no feet on earth but yours
Yours are the eyes with which He sees
Yours are the feet with which He walks
Yours are the hands with which He blesses all the world
Yours are the hands

Christus heeft geen lichaam nu behalve die van jou

Geen handen, geen voeten op aarde dan die van jou

Jouw ogen zijn de ogen waarmee Hij ziet

Jouw voeten zijn de voeten waarmee Hij loopt

Jouw handen zijn de handen waarmee Hij de hele wereld zegent

Jouw handen zijn de handen

Spotify

YouTube

Lucas 24, 13-17

Diezelfde dag gingen twee van de leerlingen op weg naar Emmaüs, een dorp dat zestig stadie van Jeruzalem verwijderd ligt. Ze spraken met elkaar over alles wat er was voorgevallen. Terwijl ze zo met elkaar in gesprek waren, kwam Jezus zelf naar hen toe en liep met hen mee, maar hun blik werd vertroebeld, zodat ze Hem niet herkenden. Hij vroeg hun: ‘Waar lopen jullie toch over te praten?’ Daarop bleven ze somber gestemd staan. 

Jesus is dood. Twee van zijn leerlingen lopen weg uit Jeruzalem, teleurgesteld, droevig, zonder hoop. Ze herkennen de verrezen Jezus niet, maar ze luisteren aandachtig naar hem tijdens die lange wandeling naar Emmaüs.

Wat roept dit bij mij op: misschien momenten wanneer ik geen vertrouwen, geen hoop had of misschien momenten wanneer ik behoefte had om naar iemand aandachtig te luisteren?

Lucas 24, 28-33

Ze naderden het dorp waarheen ze op weg waren. Jezus deed alsof Hij verder wilde reizen. Maar ze drongen er sterk bij Hem op aan om dat niet te doen en zeiden: ‘Blijf bij ons, want het is bijna avond en de dag loopt ten einde.’ Hij ging met hen mee en bleef bij hen. Toen Hij met hen aanlag voor de maaltijd, nam Hij het brood, sprak het zegengebed uit, brak het en gaf het hun. Nu werden hun ogen geopend en herkenden ze Hem. Maar Hij werd onttrokken aan hun blik. 

De Emmaüsgangers herkennen Christus in het zegenen en breken van brood. Het gebeurt in een flits. Ik probeer een plaats te nemen in deze tafereel en ik kijk aandachtig naar de twee mannen aan tafel. Ik zie hoe intens deze ervaring voor ze is. Een grote verandering neemt plaats in hun harten. Wat gebeurt in mijn hart wanneer ik naar ze aandachtig kijk?

*

 Daarop zeiden ze tegen elkaar: ‘Brandde ons hart niet toen Hij onderweg met ons sprak en de Schriften voor ons ontsloot?’ Ze stonden op en gingen meteen terug naar Jeruzalem, waar ze de elf en de anderen aantroffen,……

Wat hier in een paar woorden wordt beschreven is iets wonderlijks. “Brandde ons hart niet toen Hij onderweg met ons sprak….” Harten die branden. Harten die de Geest van Christus toelaten en daarbij vervuld worden met nieuwe kracht, energie en toewijding. En ze stonden onmiddellijk op en gingen terug: terug naar hun dagelijks leven samen met dierbare vrienden. Ik blijf bij wat er gebeurt even verwijlen en ik overweeg wat er in mijn eigen hart gebeurt.

*

Muziek: Christ Has No Body Now but Yours. The Porter’s Gate: Josh Garrels.